Kas

Zaczęło się od wielkiej i dość szalonej miłości. Trzy miesiące od pierwszej randki zaręczyny, a miesiąc później decyzja- chcemy mieć dziecko. Wariaci, co? Zaszłam w ciążę za pierwszym razem, w pierwszym cyklu, to jasne, ale ZA PIERWSZYM bez zabezpieczenia w ogóle!

Wszystko wydawało się być ok, cieszyliśmy się ciążą przez ok miesiąc, aż pewnego dnia zaczęłam wymiotować, bolały mnie barki, po kilku godzinach męczarni wezwano do mnie pogotowie. Ich diagnoza… Zawał (miałam 25 lat!), zabrali mnie na sor, gdzie przez 16 godzin leżałam z podejrzeniem niedrożności jelit itp. Od wjazdu tam krzyczałam, żeby uwazali, co mi dają, bo jestem w ciąży… Dopiero po gigantycznej awanturze, którą zrobila tam moja mama zrobiono mi usg. I wtedy okazało się, że leżę od poprzedniej doby z pękniętym jajowodem, ciążą pozamaciczną i jamą brzuszną pełną krwi. W biegu wieźli mnie wózkiem do instytutu matki i dziecka (leżałam w szpitalu na woli, on jest zbudowany z wielu małych pawilonów na terenie parku, a obok jest instytut). Pamiętam tylko, że strasznie płakałam, kiedy mnie tam wieźli z żalu nad tym dzieckiem. I ten ból  na stół trafiłam z zanikającym pulsem. Byłam już bardzo bardzo blisko tamtej strony. Minuty i nie było by mnie tu. Straciłam jajowód, bardzo dużo krwi…

Kiedy otworzylam oczy, najpierw zapytałam, czy jeszcze będę mogła mieć dzieci. Tylko to się liczyło. Po tym właśnie pisałam skargę, pamiętasz Iza, pisałam Ci o tym. Kiedyś jeszcze zapytałam mamę, czy dziecko żyło, kiedy je „sprzątali” z tym bałaganem w brzuchu. Powiedziała, że nie, mam nadzieję, że miala rację… Pewnie nawet nie znależli tego zarodeczka w tej krwi i masakrze rozerwanego jajowodu… Wiem, że to była dziewczynka, nie badałam tego, ale wiem, dalismy jej z mężem imię i do tej pory o niej rozmawiamy czasem. Byłaby w maluchach w przedszkolu w tym roku 

Jak doszłam do siebie (a trwało to fizycznie kilka miesięcy, bo byłam strasznie pocięta, nie było czasu na laparoskopię), wzięliśmy ślub. I wróciliśmy do starań, na początek pełni nadziei, no bo w końcu skoro wtedy się udało tak szybko. Cykl za cyklem mijał, a ja trwałam na karuzeli emocji, nadzieja, że się uda i zwierzęcy strach, że znów bedzie to ciąża pozamaciczna. I tak minęły nam trzy lata, okupione lekarzami, badaniami, ktore wychodziły u nas perfekcyjnie. Miotaliśmy się, zmienialiśmy lekarzy, ciągle coś badaliśmy… I staliśmy w miejścu, goniliśmy własny ogon.

Kiedy w lipcu 2013 zrobiłam hsg, poczułam, że dotarłam do kresu. Bolało tak strasznie i nic to nie dało. Trafiliśmy do invimedu, przypadkiem, bo mąż tam robił badanie nasienia i powiedział, że to spoko miejsce (a robil je tam, bo miał blisko z pracy). No i poszliśmy tam we wrzesniu, raczej z nastawieniem na leczenie przez specjalistę, a usłyszeliśmy, żeby powtórzyć badanie nasienia. Jak będzie ok, to in vitro, jak nie, to inseminacja. Ale on radzi in vitro, bo skuteczność duzo większa. No i poszlismy w to. Mimo przerażenia. Miałam tak strasznie dość tej niepewności i pisania palcem po szkle, a tu ktoś dał mi konkretny plan. Nie podchodziliśmy z programu, byliśmy w takim amoku, że nie chcieliśmy żadnych ograniczeń, No i w listopadzie ruszyłam z zastrzykami (miałam w październiku, ale dałam nam jeszcze miesiąc). W grudniu punkcja, w Mikołajki transfer.

No i mam z niego synka  kończy dziś 7 miesięcy. Jeszcze śpi z tatą w łóżku, a ja piję kawę i do was piszę. Mamy jeszcze dwa mrozaki, które… są moją obsesją. Ciągle o nich myślę, codziennie, co więcej przeraża mnie myśl, że mogłabym zajaść teraz w ciążę naturalnie, bo one tam są i czekają. Chcę je zabrać jak najszybciej. To tyle naszej historii.

*
Wasze historie