Marta

Rocznik 1983, starania od 2013.

Rok 2010, „wpadka”. Zaskoczeni, trochę zmartwieni ale i szczęśliwi. Tydzień po pozytywnym teście krwawienie. Lekarz stwierdza poronienie wczesnej ciąży. Jest nam smutno ale lekarz tłumaczy nam, że zdarza się do często i nie powinniśmy się martwić na zapas. Mnie zapala się jednak czerwona lampka. Zaczynam regularnie się badać i chodzić do ginekologa.

Rok 2013. Ślub zaplanowany na czerwiec, plan jest taki że zaraz po ślubie zaczynamy się starać. W marcu wybieram nową panią doktor, którą informuję, że planuję ciążę i chcę żeby się pod tym kątem mną zajęła. Pani doktor zleca podstawowe badania, wszystko w porządku, mamy się starać. We wrześniu po raz pierwszy sięgam po test owulacyjny. Przychodzi okres, trochę rozczarowania, myślałam, że pójdzie szybko. Okres mija a brzuch nadal boli. Idę do pani doktor. Wyklucza ciążę, stwierdza zapalenie przydatków, przepisuje antybiotyk. Biorę antybiotyk, brzuch boli nadal, wracam, pani doktor daje drugi antybiotyk. Wybieram drugi antybiotyk. Jest lepiej ale cały czas czuję ból w tym samym, jednym miejscu -jak siadam, kicham czy kaszlę. Mówię o tym pani doktor, ona na to że przejdzie. Oczywiście przez antybiotyki cykl stracony. Przychodzi termin kolejnej miesiączki i nic. Pojawia się niepokój. Niedziela wieczór, wrzucam na FB demotywator w stylu – „nie chce mi się jutro iść do pracy może jakieś L4?”. Nomen omen?? W nocy budzę się zlana potem, niemiłosiernie boli mnie brzuch, wymiotuję, jest mi słabo. Pojawia się plamienie. W poniedziałek nie idę do pracy, wymiotuję, boli mnie cały brzuch. Myślę sobie pięknie, okres i grypa żołądkowa… We wtorek nic się nie poprawia. Idę do lekarza rodzinnego po L4. Lekarz bada, ugniata brzuch, nadal boli w tym samym punkcie plus cała reszta. Zaleca szybką wizytę u ginekologa, ostrzega że może to być skręt jajnika. Dzwonie do pani doktor, nie może mnie przyjąć ma dużo pacjentów. Mówi żebym przyszła w środę. Czuję niepokój, okres nie jest taki jak zwykle, brzuch boli w jednym punkcie, mam mdłości, niemiłosiernie bolą mnie piersi. W środę rano nie okrutnie bolą mnie ramiona, nie jestem w stanie przekręcić się w łóżku na bok. Radzę się dr Google, robię sikańca. Pozytywny. Pędzimy z Mężem do pani doktor. Robi usg i widzę, że blednie. „Ciąża pozamaciczna – ma panią kto zawieźć do szpitala czy mam dzwonić po pogotowie?”-pyta. Jedziemy z Mężem do szpitala. Całą drogę ryczę jak bóbr. Przyjmują mnie na izbie, miły doktor robi usg, mówi że dostanę kroplówkę, obejdzie się bez operacji. Przy wypisywaniu dokumentów robi mi się słabo. Odwożą mnie na salę na wózku. Siedzi przy mnie Mąż, brzuch boli coraz bardziej. Skręcam się z bólu. Po 30min nie wytrzymuję i proszę Męża aby kogoś zawołał. Młoda lekarka robi mi usg. Pytam co się dzieje a ona mówi, że musi zadzwonić po kolegę. Wchodzi lekarz, który mnie przyjmował a ona do niego: zobacz musisz operować. Nie jestem w stanie się podnieść, jest mi słabo. Mierzą mi ciśnienie: 40/20… Wiozą mnie na salę operacyjną, w biegu ściągają obrączkę i dają ją Mężowi. Więcej nie pamiętam. Budzę się na sali pooperacyjnej, jest mi strasznie zimno. Przychodzi jakaś lekarka, mówi że pękł lewy jajowód, musieli go usunąć, przy okazji usunęli torbiel z prawego jajnika. Płaczę i pytam czy będę jeszcze mogła mieć dzieci. Lekarka odpowiada, że tak ale mam już tylko 50% szans. Płaczę jeszcze bardziej. Kilka kolejnych dni w szpitalu to koszmar. Straciłam dużo krwi, przetaczają mi dwa woreczki, miła pielęgniarka mówi że od przystojnych żołnierzy  Cewnik, dren, każą mi z tym wstawać, wstaję, mdleję, mówią żeby nie wstawać…. Dramat. W głowie dramat…

Biorę miesiąc zwolnienia, Mąż zawozi mnie do rodziców a oni przywracają mnie powoli do życia, siostra zmienia mi opatrunki bo mnie na widok dziury po drenie robi się słabo.
Bo miesiącu od operacji idę prywatnie na kontrolę do lekarza, który mnie operował. Mówi: bez obaw, staracie się rok, jeśli nic z tego nie wyjdzie zaczniemy szukać przyczyny. Myślę sobie o nie nie, poronienie, ciąża pozamaciczna i mam nie drążyć tematu?
Szukam najlepszego lekarza. Znajduję w internecie.

Rok 2014: pierwsza wizyta u Dr. Ogra. Dramat. Gość jest straszny ale byłam na to przygotowana. Daje mi kartkę z badaniami do zrobienia i mówi że albo wracam z wszystkimi wynikami albo on nie będzie się mną zajmował. Robię wszystkie badania, koszt ok. 3tys zł. Nic nie wychodzi. Koło kwietnia doktor robi monitoring. Jest pęcherzyk z lewej strony. Każe zrobić progesteron, kolejny cykl, kolejny monitoring. Dr. Ogr przysypia na wizytach. Kolejny monitoring, wchodzę do gabinetu o 1.30 w nocy. Po raz trzeci jest pęcherzyk, po raz 3 z rzędu po lewej stronie. Pytam co to będzie, skoro nie mam lewego jajowodu a owulacja jest chyba ciągle po lewej stronie. Dostaję opieprz, powinnam się cieszyć że w ogóle jest. Umawiamy się na HSG w szpitalu. Przyjeżdżam w umówionym dniu do szpitala, nie spałam całą noc, doktor zdziwiony że jestem i mówi, że jest dużo pacjentek i dziś nie zrobi mi badania. W kolejnym cyklu. Przyplątuje się infekcja. Dwa kolejne cykle przepadają. W październiku umawiamy się po raz kolejny. Przyjeżdżam, „całuję klamkę”. Doktora nie ma, dzwonię na komórkę, nie odbiera. Zapomniał po raz drugi i ostatni…

Umawiam się do prywatnej kliniki do innego lekarza na badanie drożności. Prawy jajowód drożny. Ponadto dowiaduję się tego, czego domyśliłam się już sama na monitoringach u Dr. Ogra: lewy jajnik dominujący. Prawy dużo mniejszy, zapomniano poinformować mnie w szpitalu że wraz z torbielą usunięto mi sporą część prawego jajnika… Lekarz mówi że będą problemy….

Rok 2015: szukam nowego lekarza, dobrego, ale przede wszystkim ludzkiego. Idę na pierwszą wizytę. Wrażenie niesamowite. Ustalamy plan: robię AMH, potem jeśli ok robimy stymulację, do końca roku różnymi środkami. Jeśli do końca roku prawy jajnik nie rusza robimy IVF. Jestem zadowolona i spokojna, czuję że trafiłam w dobre ręce. AMH ok, biorę Clo. Pierwszy cykl – dominujący pęcherzyk z lewej, na prawym jajniku jakiś zabiedzony spłaszczony naleśnik. Drugi cykl na Clo. Jest z prawej!!! Doktor daje zastrzyk i każe pędzić do domu i nie wychodzić z łóżka przez cały weekend 

3 tyg później jedziemy na weekend do Wrocławia. Okres się spóźnia. W piątek wieczorem wymiotuję. Mąż decyduje że w sobotę szukamy Diagnostyki we Wro. Idziemy na badanie. Śmiejemy się, że skoro w Krakowie nie doczekaliśmy się pozytywnej bety to może we Wrocławiu się uda  W niedzielę odbieramy wynik. Pani w okienku podaje mi kartkę, uśmiecha się i mówi: jest pani w ciąży! 
W zeszłym tygodniu na usg widzę pulsujący punkcik. Śmiejemy się z doktorem że ma na prawdę dużą skuteczność 

Dziś zaczynam 7 tydzień. Jestem bardzo szczęśliwa i jednocześnie bardzo się boję….
Mam nadzieję, że ciąg dalszy będzie tylko pozytywny!

*
Wasze historie