Ja.

Z problemem niepłodności zmagam(y) się od ponad 4 lat (zaczęliśmy aktywne starania o dziecku w czerwcu 2013 roku). To miał być moment – od 2009 monitoruję swoje cykle (zamiast termometru wybrałam technologię, Lady Comp), moja kolekcja w tym momencie liczy 113, oficjalnie wszystkie z owulacją, prawidłową długością fazy lutealnej i bez jakichkolwiek widocznych nieprawidłowości. Kiedy po pół roku starań nadal „nie było człowieka” (cytat z pani gin), zaczęliśmy diagnostykę – nie używam słowa leczenie, bo leczyć nie ma czego. Jesteśmy zdrowi, ale nie mamy dzieci i nie wiadomo dlaczego. Lekarz bez planu chce obserwować czy jest owulacja, porzucamy pierwszą klinikę.

Kryzys małżeński po drodze powoduje, że ostatnie o czym myślimy to dziecko, ale zostajemy razem. Zmieniamy klinikę i drążymy dalej. Kolejne badania. Jajowody drożne. W dokumentach już oficjalnie niepłodność idiopatyczna. Jest plan na 3 inseminacje i in vitro, jeśli to nie zadziała. Lubię konkretne plany. Uparcie nawracająca infekcja blokuje zabiegi, ale wreszcie zaczynamy – jest grudzień 2016. Za pierwszym razem liczę dni do testu, plamienie zapowiadające okres przychodzi na 35 urodzinach kolegi (jesteśmy rówieśnikami), już wiem, że w tym roku nie będę mamą.

Do drugiej inseminacji podchodzimy na luzie i trochę na wariata, po urlopie – ot, niezobowiazujaco łykam Clostilbegyt, uzupełniam przeterminowane badania, wpadam na wizytę kontrolną 10 dnia cyklu i niespodzianka, wyhodowałam dwa wielkie pęcherzyki, mogę podchodzić do zabiegu już następnego dnia. 24 dzień cyklu, Walentynki, robię test – pierwszy raz pozytywny. Mężowi mówię przy kolacji, jest jak w jakiejś obciachowej komedii romantycznej. Zaczynają się najlepsze, a potem najgorsze miesiące mojego życia. Ciażę znoszę dobrze poza lekka anemią i sennością. Na fali sukcesów dostaję nowa, fajna pracę, ktora chce mnie nawet w ciąży, bo chce pracować ze mną. Z ostrożnym optymizmem chodzę na kolejne usg (w 6 TC jest 3 mm kropka i serce, potem coraz wyraźniejszy kształt, trochę jeszcze bardziej krewetka niż człowiek, i tak też pieszczotliwie mówimy na niego/ją, w 10 TC słyszę serce po raz pierwszy i rozklejam się na leżance). Liczę dni do 12 tygodnia, liczę się też z poronieniem. W najwcześniejszym możliwym terminie pobieram krew na badania genetyczne, wiek nie jest już po mojej stronie. Wielkanoc. Decydujemy się nie mówić rodzinie o ciąży przed pierwszym poważnym usg w 13 tygodniu.

Idziemy nastawiając się na obrazki z filmów i koleżanek na Facebooku – trójwymiarowy bobasek, rączki, nóżki, głowa. W zamian widzimy coś co nie przypomina niczego i słyszymy, że nieprawidłowości, ale lepszy sprzęt potwierdzi lub wykluczy. Lekarz podejrzewa przypadłość wyleczalną po urodzeniu, dlatego jeszcze nie panikujemy i ustalamy, że damy radę. Idziemy na dobrą kolację. Następnego dnia w szpitalu położniczym lekarz ściąga kolegę – eksperta od usg. Jeszcze liczymy na pomyłkę. Słyszymy „Dziwnie to wygląda, nie? Tak, ale ZARAZ TEGO NIE BĘDZIE”. Pierwszy raz słyszymy, że poza innymi rzeczami nie ma ciągłości kręgosłupa, próbujemy nie dopuszczać do siebie że nie wyrośnie, nie da się zoperować i nie da się z tym żyć. Lekarze jeszcze boją się mówić wprost co znaczy taka diagnoza (być moze nadal czują cień Chazana), słyszymy tylko, że to bardzo poważne rozpoznanie i kierują nas do specjalistycznego ośrodka, który lepiej nami się „zajmie” (jeszcze nie dopuszczamy do siebie co to dokładnie znaczy). Czteroliterowy skrót określający rozpoznanie nie daje żadnej nadziei – rokowanie bez wyjątku źle, wada zawsze letalna. Nasze dziecko jeszcze się nie urodziło a już zaczynamy je opłakiwać.
Kolejne tygodnie pamiętam jak przez mgłę. W jednym momencie wychodzę z pracy i nie wracam do niej kolejne 4 tygodnie. Piszę maila do szefa, bo nie jestem w stanie rozmawiać przez telefon, że nie wiem kiedy wrócę, że zła diagnoza i przepraszam. Dostaję dużo wsparcia i zapewnienie, że praca poczeka tyle ile będę potrzebować (mocny jasny punkt w tym bardzo czarnym okresie, drugim jest wsparcie męża – przeżywanie razem tragedii bardzo nas zbliża). Kolejny szpital potwierdza diagnozę i wreszcie mówi wprost co ona oznacza – 100% wskazań do zakończenia ciąży zanim wady nabiorą jeszcze bardziej drastycznego charakteru. Co za okrutny żart – jako osoba najbardziej na świecie pragnąca być w ciąży zaczynam bliskie spotkanie z polskim kompromisem aborcyjnym….

Proces jest zdehumanizowany, biurokratyczny, ale skuteczny, uniemożliwia decyzje pod wpływem emocji. Płacząc piszę podanie o zgodę na zakończenie mojej ciąży, rozmawiam z genetykiem, psychologiem, ordynatorem, który wyraźnie daje mi do zrozumienia, że jestem kukułczym jajem ze szpitala na M, ale przyjmuje. Dostaję termin zgłoszenia do szpitala po weekendzie majowym, prawie 3 tygodnie od pierwotnej diagnozy. Termin zabiegu, a w zasadzie porodu w 4 miesiącu ciąży, o czym dowiaduje się dopiero wtedy – w Polsce i według ustawy terminacja ciąży oznacza podanie środków wywołujących poród (tak, billboardy pro life pod szpitalami kłamią). W międzyczasie wegetuję i opłakuję człowieka, którym nigdy nie będzie mój syn – bo 2 dni po diagnozie odbieramy badania genetyczne, które potwierdzają że mielibyśmy zdrowego chłopca, gdyby nie przegrana z wadą rozwojową występującą w 1:14000 przypadkow. Nadal nie mamy wątpliwości co do decyzji od chwili gdy wiemy, że nadziei nie ma- większość dzieci nie przeżywa ciąży lub żyje maksymalnie godzinę po porodzie- a raczej czujemy, że ten wybor został dokonany za nas, bez nas.
W szpitalu jestem 6 dni, organizm w 15 tygodniu nie jest gotowy na poród i stawia opór. 10 h porodu redukującego mnie do poziomu zwierzęcia, które czuje tylko ból i oddałoby wszystko, żeby już się skonczył. 2 tygodnie zwolnienia i ciężka anemia po stracie krwi. Mimo, że ciężko mi samej w to uwierzyć, wychodzę z tego w miarę w jednym kawałku psychicznie (czy wyszłabym z całej ciąży i porodu martwego dziecka pół roku później? Wątpię). Wracam do pracy. Nawet potrafię się uśmiechać. Wiem, że chcę walczyć dalej, ale organizm potrzebuje przynajmniej 3 miesięcy na regenerację. Kolejna inseminacja nieudana, plan wykonany, zaczynamy in vitro. CDN.