Usunięcie torbieli endometrialnych – jak zapisać się na operację

Od ponad tygodnia miałam w torebce skierowanie do szpitala na usunięcie torbieli. Cały czas zwlekałam z zapisaniem się, nie dlatego, że chcę uniknąć operacji, ale ból podczas tego okresu mnie powalił, z trudem chodziłam do pracy, a brnięcie do szpitala przez  śniegi z palącymi jajnikami to byłoby za dużo.

Dobrze się jednak stało. Wahałam się, czy opisać tę głupią polską procedurę, ale suma korzyści dla dziewczyn, które stoją w podobnej sytuacji, przeważyła.

Kiedy leżałam w listopadzie w szpitalu z powodu hiperstymulacji jajników, zapytałam pielęgniarkę (lekarz na obchodzie wchodził na 10 sekund i wychodził) kto właściwie jest moim lekarzem  prowadzącym. Pielęgniarka bez żadnego skrępowania (dlatego też zdecydowałam się to opisać) powiedziała mi:

– U nas na oddziale ginekologicznym nie ma tak, że ma pani lekarza prowadzącego. Jeśli chciałaby pani, żeby jakiś lekarz się panią zaopiekował, musiałaby pani najpierw pójść do niego prywatnie. 

Zapamiętałam to sobie dobrze. Oj, bardzo dobrze…

Wczoraj wzięłam urlop z pracy, żeby to wszystko załatwić. Zaplanowałam na to cały dzień.

Spakowałam skierowanie i kilka podstawowych wyników badań i pojechałam do prywatnej przychodni. Pracuje w niej lekarz, który jednocześnie pracuje w szpitalu, w którym chcę się operować. Wystarczy wpisać nazwisko lekarza w internecie i poklikać chwilę. Nie ukrywam, że dla mnie było tym łatwiej, że leczę się kilka lat i kilka przychodni wytestowałam. Lekarz, którego wybrałam jako tako mnie skojarzył i ja go też  Coś mu mówiło moje dość rzadkie nazwisko, jakiś żart rzucony gdzieś tam kiedyś i…   No dobra, przyznam się, że to był lekarz, przy którym – jak leżałam w listopadzie w szpitalu – odsłoniłam swoje małe cycki. Bo chciał, żeby pokazać brzuch, a ja otumaniona lekami i półświadoma z bólu, podciągnęłam koszulę po samiusieńką szyję... Nieważne. Kojarzył mnie i to było baaardzo pomocne. Tym bardziej, że kupiłam go na początku kolejnym żartem „Bez pidżamy pan mnie pewnie nie poznaje…” 🙂

Lekarz w połowie mojej przydługiej opowieści, skąd się u niego wzięłam, wszedł mi w słowo:

– I chce pani, żebym panią zoperował?

– No pewnie – wypaliłam z ulgą, bo głupio mi było od tego zacząć.

– Ok, wyrzuci pani do kosza to skierowanie z klinki, dam pani swoje, za 1,5 godziny widzimy się na izbie przyjęć w szpitalu.

Tyle. Ledwo zdążyłam dojechać z przychodni do szpitala. Czekał w drzwiach izby przyjęć (ma szybsze auto), wpisał mnie do grafika, dał kartkę z rzeczami, które trzeba mieć ze sobą (swoją drogą – bezwartościowa, już mi więcej dziewczyny powiedziały w komentarzach) i wszystko. W 2 minuty załatwiłam to w szpitalu, w którym karne kolejki sięgają od drzwi gabinetu po drzwi wejściowe.

Pierwszy możliwy termin był pod koniec lutego, ale wtedy na 99 proc, będę miała miesiączkę, co wyklucza operację. Chciałam orgametrill, ale lekarz zaprotestował, wysoce niewskazane jest podawanie leków w celu hamowania okresu przed operacją. Więc wpisał mnie na kolejny dostępny termin – 12 marca przyjęcia do szpitala, 13 marca usunięcie torbieli.

– Zrobię wszystko co mogę, żeby to była laparoskopia, a nie laparotomia – powiedział mi, ale dodał, że do samego końca nie będzie wiadomo.

Powiedział, że z torbieli odsysa się krew i wtedy te puste torbiele usuwa, więc jest szansa, że skończy się na laparoskopii. Wszystko to potem idzie do badania histopatologicznego, rzecz jasna.

***

Trochę mi głupio, że „zakombinowałam”, że wyprzedziłam na cwaniaka ludzi stojących w kolejce, że daję lekarzowi zarobić dwa razy i motywuję go do pracy na etat i na „dorabianie” prywatnie. Ale nie aż tak głupio, żebym się poświęcała. Dla mnie w tej chwili liczy się mój ból (zmalał, ale nie zniknął) i moje bezpieczeństwo. I to, że będzie mi gmerał w brzuchu brzytwą ktoś, kto patrzył mi w oczy i mówił, żebym się niczym nie martwiła, że się postara…

I opisuję to z pełną świadomością – tak działa służba zdrowia w Polsce i szczęśliwy jest ten, kogo stać, żeby pójść na prywatną wizytę i mieć swojego lekarza w państwowym szpitalu.

*

Kusi mnie badanie kliniczne. Nie ma skutecznego leku na endometriozę, ale może kiedyś nastąpi przełom, tak jak to było po roku 2000 Helicobacter pylori (wcześniej ludzie potwornie się męczyli, a po odkryciu nagrodzonym Nagrodą Nobla kilka tabletek załatwia sprawę na amen). W styczniu, jakby na moje życzenie, pojawiło się takie badanie
http://dobrebadanie.pl/aktualnosci/article/4552-trwa-nabor-do-badania-klinicznego-dla-kobiet-cierpiacych-na-endometrioze.html#.UvE-qPl5NUV
W zasadzie spełniam wszystkie warunki. Oprócz jednego – planowanie ciąży. W moim zyciu dziecko jest najważniejsze.  Nadal ważniejsze niż krowa endometrioza. Ale poświęciłam kilka chwil rozważając, czy nie zgłosić się do tego badania klinicznego…

*

Wieczność do operacji. Nie mogę się jej doczekać 🙂