Pierwszą z nich zdobywałam podobnie, jak zdobywa się świadectwo maturalne. Najpierw zdałam pisemny test. Potem miałam spotkanie – burzę mózgu, po kolei z pięcioma osobami, każda z nich torpedowała mnie własnymi pytaniami przez pół godziny. Poszłam w koszuli w niebieską kratę, którą sama uszyłam, lubię ją. Poszłam na obcasach, których …
Tamte zajęcia zapamiętam do końca życia. Jako osobną historię, jako coś odrębnego, niż tylko spotkanie z psychologiem w ośrodku adopcyjnym. Rozmawialiśmy wtedy o rodzinach, które decydowały się oddawać dzieci do adopcji. Piszę „decydowały się”, ale to gładkie słowo nie pokazuje niczego. To często były rozpaczliwe, pełne łez wybory podyktowane dobrem …
Wątpliwości jest milion. Czy pokochamy dziecko z adopcji, czy zaakceptuje je rodzina, czy z czasem nie okaże się chore na jakąś chorobę genetyczną („nasze byłoby zdrowe”), nie przerzucimy na nie własnych frustracji, czy nie będzie miało FAS, czy po latach czekania będziemy jeszcze czuli się na siłach… Przymierzaliśmy się do …
czuje się dobrze podobno. podobno nie ma rozległych uszkodzeń serca. podobno, bo od niego niczego się nie dowiem. zaraz pękną mi plecy, skóra, zęby z napięcia. jestem bezradna, bezsilna. nie mogę zrobić tego, co powinnam, co każdy wie, że chce, że musi zrobić. dowiedziałam się po dobie. jak dzwonię do …
Za którymś razem, gdy nie udało się kolejne in vitro, po prostu tam zadzwoniłam. Ogólnie wszystko mieliśmy ustalone od dawna, ale szczegółów żadnych. Impuls. Wyszłam z pracy za tym impulsem, zaszyłam się w jakiejś studni w starej kamienicy. Denerwowałam się. I dryń… dryń… dzień dobry… czy to ośrodek adopcyjny… ? …
Nie trzaskam. Nie jestem zła. Nie jestem zrozpaczona. Jest mi przykro, ale nie ma we mnie niezgody. In vitro nie wszystkim się udaje. Po prostu. Nigdy nie pytam „dlaczego ja?”. Zamiast tego każdego ranka pytam męża, czy dobrze spał. To o wiele ważniejsze w życiu. Jestem silna. Sekunda po sekundzie …
6 posłów z partii Kukiz’15 wycofało swoje poparcie dla projektu zakazującego in vitro. Brak odpowiedniej ilości podpisów oznacza zakończenie prac Komisji Zdrowia nad projektem Klawitera! Wiadomości o tym nie trąbią, politycy zrobili to po cichu, ale my słyszymy, czuwamy i będziemy im patrzeć na ręce. Dziewczyny, tak silne solidarne nie byłyśmy …
Wybrałyśmy coś, po czym się rozpoznamy poza blogiem. Możesz się bezkarnie rzucić mi na szyję, jeśli gdzieś na ulicy zobaczysz kobietę noszącą sznurkową bransoletkę z zawieszką w kształcie majtek: Uprzedzam, że i ja uwieszę się na Tobie, jeśli gdzieś mi mignie ta bransoletka. Wszystkie bransoletki są ręcznie robione przez …
Mam na imię Magda, ale jestem też Patrycją, Kasią, Agnieszką… Twoje prywatne poglądy nie mają dla mnie znaczenia. Chcę Ci tylko przypomnieć, że jako reprezentant narodu, zasiadając w Sejmie, reprezentujesz także mnie i tysiące osób walczących z tą chorobą. Nie wychodziłyśmy na ulice, nie znasz naszych twarzy, nie …
Bransoletki Leśnej urodziły się razem z pomysłem na gumki recepturki na nadgarstkach, żebyśmy mogły się rozpoznać w kolejce, w klinice, może w parku kiedyś. Wymieniłyśmy kilka żołnierskich maili i już kilka dni później przysłała 2 projekty. Oba sprawiły, ze pękam z dumy, mając taki symbol bloga, ale trzeba wybrać jeden, …
